5 lutego 2019r. w szpitalu przy ulicy Karowej w Warszawie, w 29. tygodniu ciąży urodziła się Michalinka. Dziecko po urodzeniu ważyło tylko 370 gram. Dziś waży 2100 gram i ma się dobrze. To pierwszy taki przypadek na Mazowszu, drugi w Polsce. Rodzicami dziecka są Jarosław i Magdalena Latuszek z Łaskarzewa. Małżeństwo dopiero po 15 tygodniach od narodzin tego cudownego maluszka zgodziło się poinformować świat o swoim szczęściu. Dziecko miało wiele problemów zdrowotnych. Aktualnie jego stan jest

stabilny, ale przed Michalinką i jej rodzicami stoi jeszcze wiele wyzwań.




Ciąża pani Magdaleny do 17. tygodnia przebiegała idealnie, w 20. tygodniu stwierdzono u dziecka hipotrofię.

- W pierwszej kolejności były wykonane badania genetyczne. Został pobrany płyn owodniowy i przesłany do badań, aminopunkcja. Później się okazało, że przepływy są kiepskie, że Michalinka w ogóle w ciąży nie rośnie, bo przez 11 tygodni przybrała tylko 71 gram – mówi Magdalena, mama dziewczynki.

Poważniejsze problemy pojawiły się 5 lutego.
- Pojechałam na wizytę do doktora Piotra Barana w Garwolinie. Miałam bardzo wysokie ciśnienie i na USG okazało się, że nie miałam już wód. Lekarz wysłał nas do szpitala przy ul. Karowej w Warszawie. Na miejscu, na KTG, okazało się, że małej spowalnia serce i trzeba zrobić „cesarkę”. Powiedziano mi, że można ją próbować uratować, no i uratowali. Córka ważyła 370g. Nie spadła z wagi w pierwszych dobach. Została zmierzona dopiero w czwartej dobie, miała wówczas 27cm – mówi mama Michalinki, Magdalena.

Michalinka jest drugim najmniejszym, pod względem wagi dzieckiem w Polsce, które przeżyło po porodzie. Pierwsza była Faustynka, urodzona w zeszłym roku w Lublinie, która w dniu przyjścia na świat ważyła 350g.

Trudna ciąża i poród to nie jedyne problemy z jakimi zmierzyła się rodzina

Nowa mieszkanka Łaskarzewa, również po urodzeniu miała wiele problemów zdrowotnych.
- Od samego urodzenia dziecka, wiedzieliśmy, że są problemy z jelitami. W 14. dobie przeszła pierwszą operację, gdyż doszło do martwiczego zapalenia jelita grubego. Trzeba było usunąć martwy kawałek i wyłonić przetokę (stomię). W 19. dobie doszło do perforacji jelita cienkiego, zostało usunięte 10 cm jelita i wyłoniono drugą przetokę. Przez ten czas była żywiona pozajelitowo. 17 maja poddana została trzeciej operacji, której celem było odtworzenie ciągłości przewodu pokarmowego. Za 3 miesiące będzie ostatnia operacja związana z jelitami. Najgorsze operacje mamy za sobą – mówi Magdalena Latuszek.


To jednak nie wszystkie problemy, z jakimi musiało uporać się dziecko. - Michalinka ma dysplazję oskrzelowo-płucną, bo ma niedojrzałe te płucka.  19 marca przeszła bardzo silne zapalenie płuc, zatrzymała się akcja serca. Reanimowali ją, zadziałały leki i cały czas walczy – mówi Magdalena Latuszek.

Aktualnie mama i córka są w szpitalu przy ul. Żwirki i Wigury w Warszawie.
- Myślę, że za kilka tygodni wrócimy na Karową. Michalinka jest już na własnym oddechu. Do tej pory była na wspomaganiu, była zaintubowana. Leży w normalnym łóżeczku, a nie w inkubatorze. Pod względem tego, co ona wyczynia ze swoim organizmem, jak walczy, to chyba nie ma drugiego takiego dziecka. Pani chirurg powiedziała, że to jest ewenement na skalę światową. To dziecko nie miało prawa w brzuchu przeżyć, a ona wychodzi na prostą – mówi Magdalena Latuszek.

Stan dziecka jest stabilny. Dziś waży 2100g i jest jeszcze żywione pozajelitowo.

Sukces wielu ludzi. Pomogła wiedza zdobyta podczas badań

- Na ten sukces pracowało wielu ludzi. Prowadziliśmy tę ciążę, jako ciążę patologiczną. Wysłałem pilnie mamę do porodu. Jest to przede wszystkim sukces neonatologów. Neonatologia w dzisiejszych czasach jest niesamowicie rozwinięta – mówi skromnie ginekolog z Garwolina Piotr Baran, który sprawował opiekę medyczną nad mamą i dzieckiem do 5 lutego. - Jeszcze 4, czy 5 lat temu mówiło się, że taką granicą minimalną przeżywalności jest 500 gram – dodaje lekarz.

Wpływ na zdrowie i życie dziecka miały badania i diagnostyka, która dała wiedzę lekarzom na temat zdrowia dziecka. Dzięki badaniom, jeszcze przed porodem było wiadomo, że dziecko musi trafić na oddział o trzecim stopniu referencyjności.
- Pacjentki powinny wykonywać badania zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego. Na podstawie tego prowadzimy ciążę. Lekarz ginekolog położnik zleca pacjentce wykonanie określonych, koniecznych badań. To, czy zostaną one wykonane zależy od pacjentki. Część badań jest płatnych i pacjentki nie chcą ich wykonywać. W momencie, gdy pacjentka wykona odpowiednie badania, można wówczas rozpoznać patologię ciąży i wdrożyć odpowiednie postępowanie.  Gdyby pacjentka była niedodiagnozowana, to by nie trafiła  do placówek, w których zajmują się takimi problemami. Gdyby takie dziecko trafiło do szpitala rejonowego lub gdziekolwiek, poza szpital o trzecim stopniu referencyjności, to prawdopodobnie byłoby bardzo trudno uratować takie dziecko. Cała nasza praca położników, ginekologów, perinatologów polega na tym, że musimy takiej pacjentce w momencie zagrożenia, zapewnić miejsce porodu odpowiednie na przyjęcie tak małego dziecka, tj. szpitala o trzecim stopniu referencyjności. Tak to jest w Polsce skonstruowane. Gdy istnieją wskazania zdrowotne, nie ma problemu z trafieniem do takiej placówki, tylko lekarz musi mieć szansę rozpoznać patologię ciąży - konieczne są odpowiednie badania - i skierować pacjentkę do odpowiedniej placówki – mówi Piotr Baran.

Autor: Adrian Stoń