Przyszedł na świat 7 października 1891 roku w Garwolinie – nasze powiatowe miasto administracyjnie należało do ówczesnej guberni siedleckiej. Jego rodzice nosili imiona Justyn i Wiktoria.
Mając 20 lat zdał egzamin dojrzałości. W roku 1912 podjął studia w wiedeńskiej Cesarsko-Królewskiej Szkole Głównej Gleboznawstwa.
11 sierpnia 1917 roku, po tzw. kryzysie przysięgowym, został zwolniony z Legionów. Służył w Polskiej Organizacji Wojskowej, kierując okręgiem Warszawa-Prowincja. Pod koniec 1918 roku uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Po odzyskaniu przez nasz kraj niepodległości wstąpił w szeregi Wojska Polskiego II Rzeczpospolitej.
Oficjalne przyjęcie Korkozowicza do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich miało miejsce 13 grudnia 1918 roku. Oficer otrzymał wówczas stopień porucznika w piechocie ze starszeństwem od dnia 2 grudnia 1918 roku. Ponowne ogłoszenie przyjęcia mundurowego do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem awansu na porucznika nastąpiło 18 grudnia roku 1918.
W okresie przewrotu majowego walczył przy boku marszałka Józefa Piłsudskiego
20 maja 1919 roku otrzymał przydział do 31. Pułku Piechoty w 4. Pułku Piechoty Legionów. 15 stycznia roku następnego objął funkcję szefa Oddziału II Informacyjnego Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego "Kielce". 16 sierpnia 1920 roku trafił do dyspozycji Oddziału II Naczelnego Dowództwa WP. W okresie od 19 lutego do 20 kwietnia 1921 roku sprawował obowiązki dowódcy 4. Pułku Piechoty Legionów.
1 czerwca 1921 roku, będąc już majorem, w dalszym ciągu służył w 4. PP Leg. 10 sierpnia roku 1921 nastąpiło sporządzenie wniosku przez ppłk Józefa Kustronia o odznaczenie Jana Marka Korkozowicza Orderem Virtuti Militari.
3 maja 1922 roku oficer został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca roku 1919 - otrzymał 390. lokatę w korpusie oficerów piechoty. 10 lipca 1922 roku odbyło się jego zatwierdzenie jako dowódcy batalionu w stołecznym 36. pułku piechoty.
Korkozowicz służył w Szkole Podchorążych w Warszawie. Po tym okresie dowodził II batalionem w 36. PP. W roku 1925 pełnił funkcję kwatermistrza jednostki. 1 listopada 1925 roku otrzymał skierowanie do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, będąc słuchaczem kursu 1925/27.
W okresie przewrotu majowego, jaki miał miejsce w 1926 roku, walczył w szeregach macierzystego 36. pułku piechoty przy boku marszałka Józefa Piłsudskiego. 12 maja sądnego miesiąca z rozkazu dowódcy jednostki, płk Kazimierza Sawickiego, wystawił na przedmościu mostu Kierbedzia od strony stolicy 7. kompanię i pluton ciężkich karabinów maszynowych.
W kampanii wrześniowej walczył jako dowódca piechoty dywizyjnej 3. Dywizji Piechoty Legionów
12 kwietnia 1927 roku z nadania prezydenta RP otrzymał awans na stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1927 roku i 33. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Z chwilą ukończenia kursu i przyznania dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego 28 października 1927 roku wręczony mu został przydział do kadry oficerów piechoty, co oznaczało zasilenie szeregów 17. Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisku szefa sztabu.
W listopadzie 1928 roku rozpoczął służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisku szefa Oddziału Ogólnego Sztabu. Od czerwca 1930 roku był zastępcą dowódcy w 57. Pułku Piechoty w Poznaniu. Od grudnia 1930 roku służył jako dowódca w 61. pułku piechoty w Bydgoszczy.
21 grudnia 1932 roku prezydent II RP nadał mu z dniem 1 stycznia roku 1933 stopień pułkownika w korpusie oficerów piechoty z 12. lokatą w korpusie oficerów. Od maja 1938 roku Korkozowicz był dowódcą piechoty dywizyjnej 3. Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. W okresie od 28 listopada do 7 grudnia 1938 roku w charakterze słuchacza uczestniczył w kursie doskonalenia dla wyższych dowódców w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.
W kampanii wrześniowej walczył jako dowódca piechoty dywizyjnej 3. Dywizji Piechoty Legionów. W godzinach rannych 9 września 1939 roku, po przegranej bitwie pod Iłżą, stanął wraz z jednostką w lesie pod Wólką Dąbrowską między Lipskiem a Ciepielowem. W nocy z 10 na 11 września sforsował rzekę Wisłę.
Delegacja 15. Dywizji Piechoty u prezydenta RP Ignacego Mościckiego w maju 1935 roku. Jan Korkozowicz stoi czwarty z prawej (Narodowe Archiwum Cyfrowe)
Podjął formowanie oddziałów powstańczych do operacji Armii Krajowej na terenie okupowanego kraju
18 września sądnego miesiąca został mianowany dowódcą 19. Brygady Piechoty. Jednostka została sformowana w Dorohusku z resztek 19. Dywizji Piechoty. Zawiadując brygadą w dniach od 22 do 27 września walczył w tzw. drugiej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. Szczęśliwie uszedł z niemieckiego oblężenia. Sforsował granicę Królestwa Węgierskiego - jesienią 1941 roku objął dowodzenie oddziału Związku Walki Zbrojnej. W konspiracji używał pseudonimu "Mieczysław Radek".
Pod koniec 1942 roku rozpoczął formowanie oddziałów powstańczych do operacji Armii Krajowej na terenie okupowanego kraju. Na ziemiach polskich stanął w roku 1945.
W uznaniu zasług na polu działalności niepodległościowej i wojskowej został odznaczony m.in. ww. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, 4-kronie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Płk Jan Marek Korkozowicz odszedł z tego świata 23 marca 1968 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach - kwatera II B 24, rząd 5., miejsce 9.
Komentarze (0)
Wysyłając komentarz akceptujesz regulamin serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania. Jak to zrobić dowiesz się w zakładce polityka prywatności.